Nina kan als arts alle kanten op!  

Nina begon acht jaar geleden als arts arbeid en gezondheid bij UWV. Ze had er een ‘ziekenhuisverleden’ opzitten - zowel klinisch als op het terrein van onderzoek. Ze kwam, zoals ze zelf zegt, in een ‘warm bad’ terecht. ‘Ik dacht: Nina, waarom ben je hier niet eerder mee begonnen?’

Dat ze arts zou worden stond sinds haar jonge jaren vast. ‘Snijden en bloed, ik wilde nooit iets anders’, lacht Nina. ‘En belangstelling voor onderzoek zat er ook al vroeg in. Als meisje las ik alles wat los en vast zat, ik wilde altijd dingen opsnorren en uitpluizen. Op vakantie naar Spanje ging er een koffer met vijftien boeken mee.’

Logisch dat ze geneeskunde ging studeren. Het werd Maastricht. Daar bleef ze ‘plakken’ om zich te bekwamen in chirurgie en orthopedie. ‘Snijden en botten, dat wilde ik.’ Ze promoveerde er zelfs (vakgroep chirurgie) op de doorbloeding van fijne vaatjes in de organen tijdens sepsis. Een carrière binnen het ziekenhuis of de universiteit leek niet meer dan logisch.

Toch koos Nina in 2016 voor de sociale geneeskunde, in het bijzonder UWV. Deels gedwongen omdat ze een afweerziekte heeft die haar dwingt een gezond en geregeld bestaan te leiden. ‘Mijn immunoloog zei: ‘Als je doorgaat met 60 uur per week in een ziekenhuis werken ben je dood voor je vijftigste.’ Mijn lichaam herkent namelijk geen virussen of bacteriën of vaak veel te laat.’

Maar een negatieve keuze was UWV allerminst, vertelt ze. Nu ze een carrière buiten het ziekenhuis moest zoeken, herinnerde ze zich haar coschap sociale geneeskunde bij een Arbodienst . Dat was haar goed bevallen. Zo goed, dat ze bewust op zoek ging naar een werkplek binnen het sociale domein, het werd verzekeringsgeneeskunde.

‘Zo kwam ik bij UWV terecht. UWV kende ik alleen van naam uit het nieuws. Mijn lekenbeeld van de organisatie? Veel mannen in pakken tegen de pensioengerechtigde leeftijd aan. Of op Mephisto schoenen en in ribbroeken. Maar ik kwam vanaf dag één in een warm bad terecht. In een uitstekende werksfeer, met fijne collega’s onder wie een flink aantal jonge dokters met wie je lekker kunt sparren.’

‘Het was aanvankelijk afkicken. Ik was na een werkzame dag soms om half zes thuis. Wat ga ik nou doen? Vroeg ik me in het begin af. In het ziekenhuis draaide in vaak 60 uur per week. Met diensten in de avonden en de weekenden. In deze baan zijn werk en privé volkomen in balans.’

Bovendien stimuleerde UWV Nina haar andere passie, het onderzoek, ook te blijven ontwikkelen. En zo slaat ze nu de brug tussen de curatieve sector, academisch onderzoek en de verzekeringsgeneeskunde. Met collega-arts/onderzoekers is ze verenigd in het Academisch Kenniscentrum arbeid en gezondheid Zuid-Oost Nederland (AKAG-ZON), een samenwerkingsverband tussen UWV,  het Maastricht UMC+ en de universiteit Maastricht.

‘We onderzoeken thema’s die nadrukkelijk met de sociale geneeskunde samenhangen. De klachten bij langdurige post-COVID klachten. Maar ook de impact van zware ongevallen. Moet iemand wel twee jaar in de ziektewet zitten, terwijl je na een paar maanden al weet dat hij nooit maar aan de slag kan gaan in zijn eigen werk en wij eerder kunnen helpen bij bijvoorbeeld omscholing of aanspraak maken op een volledige arbeidsongeschiktheidsuitkering? Of de invloed van chronische maag, darm-, en leverziekten op herstel en eventuele terugkeer naar werk.’

Nina Wijnands is naast districtsadviseur medisch, tevens praktijkopleider. Ze doceert aan de Universiteit Maastricht, geeft les aan de opleiding tot arts arbeid en gezondheid en begeleidt promovendi. ‘We moeten ons vak up-to-date houden met de meest recente literatuur. Daarbij moeten we inhoudelijk steeds de verdieping blijven zoeken.’

Ze had nooit durven dromen dat het Uitvoeringsinstituut Werknemersverzekeringen haar ook die kansen zou bieden. ‘Afgestudeerde artsen zien die mogelijkheden gelukkig steeds vaker. Een arts arbeid en gezondheid kan hier zoveel kanten op. Je bezighouden met beleid, met juridische aspecten en inderdaad wetenschap. Ook kom je met politieke aspecten in aanraking. Er wordt hier in mensen geïnvesteerd.’

Natuurlijk, zegt ze,  is ze eerst en vooral specialist arbeid en gezondheid. ‘Ik draai gewoon spreekuren, want ik wil met m’n voeten in de klei blijven staan. Je wil het verschil blijven maken voor je cliënten. Dan zit je bijvoorbeeld tegenover een cliënt van wie een been is geamputeerd en die zijn werk en veel vrienden is kwijtgeraakt. Dan ga je samen met je collega’s en de cliënt beoordelen welke mogelijkheden er wél zijn. En daar heb je de tijd voor. Anders dan dikwijls in de curatieve sector.’

‘Ik had het vooraf nooit gedacht, maar een specialist arbeid en gezondheid bij UWV ziet dagelijks echt het complete geneeskundige palet. In het ziekenhuis is niet zelden je blik vernauwd, vaak ga je helemaal op in een superspecialisme. Hier leer je jezelf breder te ontwikkelen. Als je, zoals ik, dit vak hebt gekozen om voor anderen het verschil te maken, ben je hier op je plaats. Je betekent écht wat voor mensen.’