Haar studievriendinnen plaagden haar aanvankelijk met haar keuze voor de verzekeringsgeneeskunde. Daarbij werden lacherig alle platgetreden paden bewandeld die het beroep voor de leek omgeven. ‘Ilse gaat de hele dag aan de koffie en af en toe een verslagje tikken.’ Ze moet er inmiddels om lachen. ‘Niet alleen omdat ik weet dat ik met mijn hoofd en hart de juiste keuze heb gemaakt - ook omdat diezelfde vriendinnen nu heel goed begrijpen waarom ik vier jaar geleden bewust voor verzekeringsgeneeskunde ging. In het ziekenhuis is het niet altijd even gemakkelijk om je werk en privéleven in balans te brengen. Ik ben gek van verzekeringsgeneeskunde, maar leef daarbuiten ook nog een bestaan.’ 

Keuze voor geneeskunde 

Biologie had op school haar grote interesse. ‘Als meisje wilde ik dolfijnentrainer worden. Later werd dat de meer praktische ambitie van dierenarts.’ ‘Maar’, merkt ze op, ‘ik begreep al snel dat het doel in mijn werkzame leven niet bij het werken met dieren lag.’ Het werd geneeskunde met toen al een voorkeur voor de sociale geneeskunde. Ilse: ‘Het curriculum wordt gedomineerd door ‘harde vakken’ als cardiologie en longgeneeskunde. Voor sociale geneeskunde zijn slechts twee weken ingeruimd. Vreemd, want de realiteit is dat veel studenten voor wat ik noem het spektakel gaan - de grote trauma’s, de opzienbarende operaties - maar uiteindelijk huisarts of arts arbeid en gezondheid worden.’ 

Veel vrijheid

Ilse liep aanvankelijk twee weken mee bij UWV in Alkmaar en raakte naar eigen zeggen ‘hartstikke enthousiast’ over het werk en, niet in de laatste plaats, de sfeer op de werkvloer. ‘Niemand sprak elkaar aan met het formele ‘u’ en het klimaat is heel laagdrempelig.’ ‘Bovendien krijg je hier als arts veel vrijheid. Het management in Alkmaar zegt tegen ons: ‘Jullie zijn de specialisten en weten zelf het beste hoe je je tijd moet inrichten om tot de beste resultaten te komen.’ Die autonomie, dat vertrouwen werkt heerlijk.’ 

De mens achter de klacht 

Het werk zelf greep haar meteen aan. Aanvankelijk was ze toehoorder tijdens de gesprekken tussen UWV-artsen en cliënten - nu heeft ze de Ziektewet en de Participatiewet in haar portefeuille. Op gezette tijden meldt ze zich voor een opleidingsdag, want de verzekeringsgeneeskunde staat niet stil. Daarbij biedt UWV haar artsen arbeid en gezondheid ruime mogelijkheden tot persoonlijke ontwikkeling. 

‘Het mooie van dit vak? Je moet achter de ziekte leren kijken. 

Een cliënt kan de diagnose ‘depressief’ hebben, maar bij die vaststelling mag je het niet laten. Het is bijvoorbeeld een moeder van vijf kinderen van wie de vader uit beeld is. En die ook nog eens in de schuldsanering zit. Veel mensen komen in de knel, krijgen in hun leven tegenslag op tegenslag te verwerken. De impact van maatschappelijke problemen op hun gezondheid kan heel groot zijn.’ ‘Het mooie van dit vak? Je moet achter de ziekte leren kijken’ Ilse ervaart dat er in haar werk als arts een groot verschil kan zijn tussen kijken naar de menselijke kant en het werken in een omgeving waar vooral het technische aspect van de geneeskunde centraal staat. ‘In het ziekenhuis voelde ik me soms alsof ik alleen maar bezig was met de specifieke klacht, zoals een knie of astma, zonder de tijd te hebben om de patiënt als geheel te zien. Dit gaf me het inzicht dat ik naast de technische kant ook veel kan bijdragen aan de persoonlijke vooruitgang van mijn patiënten. Eén ding weet ik zeker: ik wil verder kijken dan alleen de klacht en mensen vooruit helpen door ook oog te hebben voor de bredere context van hun klachten.

Het verschil maken

Ik had hier een jongeman die door een beroerde jeugd en door psychische stoornissen verslaafd was aan drugs. Hij wilde er zo graag vanaf maar hij had, vertelde hij, een stevige stok achter de deur nodig. Hij vroeg mij dat te zijn - de wachtlijsten in de verslavingszorg zijn immers zó lang. Ik heb hem elke twee weken gebeld en zorgde dat hij een coaching traject in ging. En met resultaat. ‘Hij zit nu in een re-integratietraject. En ik weet zeker dat hij werk zal vinden. Hij was compleet lyrisch over de hulp van UWV. ‘Jij hebt mijn leven veranderd’, zei hij. ‘Mag ik je een knuffel geven? Op die momenten weet ik: in dit vak maak je voor mensen het verschil.